Test Ride - QJ SVT650X

Μικρή βόλτα, εντυπώσεις και συμπεράσματα

Έχοντας περάσει τα τελευταία 6+ χρόνια με ένα gsf1250 μοντέλο 2010, ήταν φυσικό να έχω αρχίσει να λοξοκοιτάζω άλλα μηχανάκια, χωρίς πάντως να έχω αποφασίσει ακόμα, με ποια δικαιολογία θα αλλάξω μία μηχανή που δεν έχει παραπονεθεί για τίποτε, σε όποια δοκιμασία και να την έχω υποβάλει.

Όπως και να χει, είχα ήδη διαμορφώσει την άποψη ότι μία μηχανή με λιγότερα κυβικά και κάποιες δυνατότες εκτός δρόμου, θα ταίριαζε καλύτερα στις σημερινές ανάγκες μου, σε σχέση με όταν αγόρασα τον “ληστή”. Και να σου, να ξεπηδάνε μεσαία δικύλιδρα το ένα μετά το άλλο με πολλά από αυτά να είναι από κινέζικους κατασκευαστές. Χαζεύεις λοιπόν τα βιντεάκια και βλέπεις από κάτω στα σχόλια: “αντίο μεταπώληση”, “ότι πληρώνεις παίρνεις”, “δεν θα είναι αξιόπιστο” και άλλα τέτοια.

Επειδή είμαι άνθρωπας περίεργος όμως, και μου αρέσει να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα, δεν είχα αποκλείσει ακόμα τίποτα. Περνάω λοιπόν από τον φίλο μου τον Βαγγέλη (Moto Parras - Πύργος Ηλείας) να τσεκάρω ένα από τα μηχανάκια που μου είχε τραβήξει την προσοχή, το QJ svt650x. Έχοντας μάλλον διαβάσει την σκέψη μου, και ξέροντας ίσως τις προκαταλήψεις απέναντι στους κινέζους κατασκευαστές, μου έκανε μία πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ. “Πάρ’την Παρασκευή και φέρτη μου την Δευτέρα” μου λέει. “Δεν θα την ζορίσω” του λέω. “Δεν με πειράζει, την έχω στρώσει, κάνε ότι θέλεις” μου λέει. Τι στο καλό… κανείς δεν λέει όχι σε κάτι τέτοιο!

Έτσι γρήγορα γρήγορα, η εκδρομή κανονίζεται. Σάββατο πρωί, παππούς, πατέρας και γιός (εγώ είμαι ο “πατέρας”), καβαλάμε μία BMW K1300R (του παππού) και το QJ και φεύγουμε από Πύργο για Καρκαλού για να δούμε αν μπορεί να μας συγκινήσει μία δικύλινδρη μοτοσυκλέτα 650 κυβικών καθώς θα καβαλάμε εναλλάξ, μία το QJ και μία το αεροπλάνο (aka K1300R).

Πρώτα καβαλάω εγώ το QJ. “Κουμπώνω” γρήγορα στο μηχανάκι αν και δεν είμαι συνηθισμένος στην όρθια θέση του on-off. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι ανοιχτές ευθείες και δοκιμάζω να βρω με ποια ταχύτητα ταξιδεύει φυσικά αυτή η μηχανή. Ανοίγω γκάζι, κλείνω γκάζι, αποφασίζω ότι στα 130 μπορείς να ταξιδεύεις για πάντα και αν θελήσεις να προσπεράσεις έχεις ακόμα αρκετό ζουμί. Μέχρι το τέλος τη μέρας είχα ανακαλύψει ότι ανοίγει μέχρι τα 180 χωρίς ιδιαίτερο κόπο, αλλά δεν δοκίμασα να επιμείνω παραπάνω, αφενός γιατί τελείωνε ο autobahn αφετέρου γιατί δεν ήμουν σίγουρος αν οι ευλογίες του Βαγγέλη περιλάμβαναν ξεζούμισμα μέχρι να πάρω κάποιο εξάρτημα στο χέρι.

Συμπέρασμα πρώτο: δεν είναι μηχανή sport touring. Για όποιον αγαπάει τα ελληνικά όρια ταχύτητας είναι παραπάνω από αρκετή. Για όποιον δεν τα αγαπάει, μπορεί να του εξασφαλίσει όμορφες φωτογραφίες από την τροχαία. Όποιος όμως έχει συνηθίσει σε power wheelies και μηχανές που σου μακραίνουν τα χέρια, μάλλον δεν θα βρει εδώ την συγκίνηση.

Μετά την Ολυμπία οι ευθείες τελειώνουν και αρχίζει ο κλασικός φιδίσιος δρόμος των ελληνικών βουνών. Στρωμένος πότε πότε με ολοκαίνουργια άσφαλτο λες και είσαι σε πίστα και άλλες φορές με άσφαλτο από το 1940 και λακούβες που σου προκαλούν υψοφοβία. Και κάπου εδώ το svt μοίαζει να είναι στο “σπίτι του”. Το μπροστινό αρχικά μου δίνει την εντύπωση ότι χρειάζεται λιγότερη προφόρτιση αλλά γρήγορα το ξεχνάω. Η μηχανή στρίβει και συμπεριφέρεται υποδειγματικά. Τα φρένα είναι άγκυρες, το κιβώτιο και ο συμπλέκτης δίνουν την εντύπωση ότι είναι ψηφιακά. Προερχόμενος από το ροπάτο bandit, φοβόμουν ότι με το 650 θα πιαστεί το χέρι μου από τις αλλεπάλληλες αλλαγές ταχυτήτων για να το πείσω να ξεκολλήσει. Αλλά όχι, το μοτέρ είναι λάστιχο, και καθώς έχω πάρει το ελεύθερο από τον ιδιοκτήτη του, δοκιμάζω όλο το εύρος των στροφών.

Συμπέρασμα δεύτερο: το μοτέρ είναι ζωηρό σε όλο το φάσμα των στροφών του και συγχωρεί ακόμα και αν μπεις με “λάθος” σχέση σε στροφή.

Φτάνουμε Καρκαλού και καθώς ο δρομείς είναι ανώμαλοι άνθρωποι και δεν χάνουν προπόνηση παρά μόνο αν πεθάνει συγγενής πρώτου βαθμού, παρατάω τον παππού και τον εγγονό στον φίλο Στέφανο (ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Θεισόα) και βγαίνω να κάνω 17χλμ στο απίστευτο ελατόδασος που είναι ανάμεσα στην Καρκαλού και την Ελάτη. Διαπιστώνω ότι η διαδρομή που είχα σχεδιάσει από το google maps να τρέξω, θα ήταν πολύ καλή για να δοκιμάσω τις off road δυνατότητες του QJ αλλά επειδή το BMW δεν έχει φτιάχτεί για να λασπώνεται (φάτηνε BMW!) τελικά την κάνω μόνο τρέχοντας. Αν πάντως κάποιος βρεθεί στην Καρκαλού, με ένα svt650χ και διάθεση να το δοκιμάσει στο χώμα, ορίστε το gpx: karkalou.gpx.

Έχοντας τρέξει 17χλμ και έχοντας φάει μπόλικο χοιρινό με σέλινο (ευχαριστούμε Στέφανε!), είναι ώρα να αλλάξουμε μηχανές και να πάμε προς τα πίσω. Μόλις αλλάζουμε μηχανές και ανεβαίνει στο BMW, λέει ο Κωνσταντίνος (ο γιός μου): “Τι σελάρα είναι αυτή!”. Εντάξει, να πω εδώ ότι η σέλα του BMW είναι after market gel, γιατί και οι Γερμανοί φαντάζονται ανθρώπους με σιδερένιους κώλους αλλά όπως και να χει, η διαφορά για τον συνεπιβάτη είναι εμφανής.

Συμπέρασμα τρίτο: η σέλα του συνεπιβάτη θα μπορούσε να είναι πιο αναπαυτική. Και η σέλα του οδηγού θα μπορούσε να είναι πιο αναπαυτική αλλά δεν ήταν κάτι που με πείραξε. Ίσως οι Γερμανοί και οι Κινέζοι να έχουν εμένα στο μυαλό τους όταν σχεδιάζουν τις σέλες τους.

Ο “παππούς” παραδίδει το F16 και ανεβαίνει στο δικύλινδρο 650. Την προηγούμενη μέρα, έχοντας οδηγήσει το μηχανάκι μόνο για 3 λεπτά σε μία ευθεία, έχει ήδη εκφράσει την επιθυμία να μείνει με το BMW μέχρι τα βαθειά γεράματα. Λίγες στροφές αργότερα, βλέποντας τις ακατανόητες χειρονομίες που μου κάνει από μπροστά αντιλαμβάνομαι ότι το 650 δημιουργεί συναισθήματα χαράς στην εθισμένη στην ιπποδύναμη καρδία του μπαρουτοκαπνισμένου μηχανόβιου. “Άι στο καλό” λέω και περιμένω μέχρι τα Λαγκάδια, όπου κάναμε στάση για σουφλέ σοκολάτας με παγωτό και καφέ, για να επιβεβαιώσω ότι οι υποψίες μου είναι αληθινές. Η μηχανή κάνει ότι της λες χωρίς ασάφειες και κουνήματα και το στροφιλίκι είναι ευχαρίστηση.

Συμπέρασμα τέταρτο: υπάρχει χαρά και κάτω από τα 150 άλογα

Έχοντας διανύσει περίπου 200χλμ η μέρα φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της και πλησιάζουμε στο σπίτι. Έχοντας πάρει την έγκριση του Κωνσταντίνου του μικρού (εγγονός) και του Κωνσταντίνου του μεγάλου (παππούς), ολοκληρώνω στο μυαλό μου το σχέδιο αντικατάστασης του bandit. Και μοιάζει κάπως έτσι:

Θα δώσω τα λεφτά που κανονικά αγοράζεις ένα scouter, θα μπορώ να κάνω ότι έκανα με το bandit και επι πλέον θα μπορώ να λασπώνομαι αν θέλω.

Αυτό θα πρέπει να αρκεί για να πάρει έγκριση αν και μάλλον θα πρέπει να πάω βόλτα και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου την Κυριακή. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ τον Βαγγέλη που μου εμπιστεύτηκε την μηχανή του, τον Στέφανο για το απίστευτο χοιρινό με σέλινο, τον Κωνσταντίνο που δεν διαμαρτυρήθηκε καθόλου στο δικάβαλο και τον πατέρα μου που δεν άνοιξε πυρ με το μαχητικό σε όλη την διάρκεια της διαδρομής.

Καλά χιλιόμετρα σε όλους και πάντα ασφαλείς επιστροφές σε αυτούς που αγαπάτε!